W IX - X w. na Pomorzu Zachodnim istniały już silne ośrodki osadnicze na wyspie Wolin, wokół obecnych miast: Kamienia Pomorskiego, Gryfic i Trzebiatowa oraz innych. Początkowo powstały osady, które często pozostawały wsiami.
Inne, leżące w dogodnych miejscach, nad rzekami lub na szlakach handlowych, przekształciły się początkowo w grody obronne pierścieniowe, później zaś w stożkowe.
Te ostatnie były otoczone wałami obronnymi z pali drewnianych obsypanych ziemią.
W miarę wzrostu zaludnienia, wokół grodów budowano obwarowane podgrodzia, gdzie rozwijały się ośrodki rzemieślnicze i handlowe. 
 One to właśnie stały się zalążkiem późniejszych miast pomorskich.

Słowianie, zamieszkujący osady, grody i podgrodzia zajmowali się uprawą prosa, jęczmienia, pszenicy, żyta i owsa oraz rybołówstwem i żeglugą.
Nowe tereny pod uprawę pozyskiwali przez wypalanie lasów. Hodowali bydło i nierogaciznę. Zajmowali się hutnictwem i kowalstwem (surowcem była ruda darniowa), ciesielstwem, bednarstwem, kołodziejstwem, garbarstwem, szkutnictwem itp. Ważnym wydarzeniem w dziejach Pomorza było założenie biskupstwa w Kołobrzegu w 1000 r. oraz w Wolinie w 1140 r.

W II połowie XII w. na Pomorzu Zachodnim zaznaczył się kryzys gospodarczy spowodowany rosnącą potęgą handlową Lubeki i atakami duńskimi.
Podupadły wówczas osady Wolin, Szczecin, Kamień, a także Kołobrzeg, przeżywający kryzys energetyczny wywołany brakiem drewna do warzenia soli.
W 1176 r., wskutek najazdów przeniesiono siedzibę biskupstwa pomorskiego z Wolina do Kamienia.

Wiek XIII był okresem dużych przemian gospodarczych i ustrojowych na Pomorzu. W okresie tym książęta pomorscy zwani Gryfitami nadali prawa miejskie i liczne przywileje wielu miastom pomorskim.
Z rąk Warcisława II  uzyskały je w 1262 r. Gryfice, a z rąk Barnima I, w 1274 r. Kamień Pomorski, a w 1277 r. Trzebiatów. Nadali też liczne dobra niektórym zakonom, m. in. templariuszom i joannitom. Ufundowali także wiele klasztorów i kościołów.
Wzrosła rola przybyłych na Pomorze kolonistów niemieckich, flamandzkich, skandynawskich i innych, którzy zaczęli zajmować kluczowe stanowiska w radach miejskich.

Wiek XIV i XV to najlepszy okres rozwoju i rozkwitu miast pomorskich. Kwitł handel, rozwijało się rolnictwo.
Przez porty w Regoujściu, Mrzeżynie - już w 1457 r. po przekopaniu nowego łożyska Regi na odcinku l km wywożono: zboże, płótno, sól, drewno, ryby, pierniki inne towary.
W owym okresie głuszce, zasiedlające uprzednio całe Pomorze, zostały skutecznie wybite na większości terenów.
Ostały się tylko w okolicach Ińska, skąd przeor klasztoru Dominikanów pod groźbą ekskomuniki musiał dostarczać rocznie dwa ptaki na stół biskupa diecezji kamieńskiej jako wielki rarytas.

Po okresach świetności, za sprawą sobiepaństwa szlachty Pomorze zostało poważnie osłabione gospodarczo zwłaszcza na przełomie XVI i XVII w.
Po śmierci ostatniego księcia z dynastii Gryfitów tereny Pomorza Zachodniego zdobyli w XVII w. Szwedzi. Nastał czas długich i licznych wojen. Po okresie nędzy wyniszczenia od XVIII w. przeszły one w ręce Prus.
Państwo zaczęło drobiazgowo ingerować w stosunki gospodarcze, rozbudowując w tym celu aparat biurokratyczny. W 1721 r. król pruski wydał edykt zezwalający na osiedlanie się w swoim państwie hugonotów.
Obok Francuzów, przybywali na Pomorze Holendrzy, Szwajcarzy i Niemcy. Za ich sprawą w miastach pomorskich zaczęły powstawać manufaktury, tartaki, cukrownie, olejarnie, garbarnie, stwarzając podwaliny pod rozwój gospodarki kapitalistycznej. Sprowadzenie na Pomorze w połowie XVIII w. ziemniaków i tytoniu także ożywiło gospodarkę pruskiej Prowincji Pomorskiej.

Wiek XIX to rozwój przemysłu - stoczniowego, cementowego, chemicznego, rolno -spożywczego, papierniczego, włókienniczego, budowa dróg bitych i linii kolejowych.
Wraz ze znacznym ożywieniem gospodarczym, występuje szybki wzrost zapotrzebowania na drewno. Następują masowe zalesienia, wprowadza się intensywne sposoby zagospodarowania, poprawia się zarządzanie.

Wówczas wiodącą rolę w tym zakresie odgrywało Nadleśnictwo Grunhaus mające siedzibę w oddz. 90 b, c koło Trzebiatowa (po II wojnie światowej jako Nadleśnictwo Zieleniewo).
Dnia 18 czerwca 1945 roku, jako trzecia instytucja w powiecie gryfickim, rozpoczęło swoją działalność Nadleśnictwo Państwowe Zieleniewo z siedzibą w Trzebiatowie przy ul. Żółwiej 10.
Podległe było wówczas Dyrekcji Lasów Państwowych w Gorzowie Wlkp., a od 1947 roku (po zmianie nazwy) Dyrekcji Lasów Państwowych Okręgu Lubuskiego w Gorzowie Wlkp. W tym samym 1947 roku przeniesiono siedzibę nadleśnictwa w pobliże Gryfic. W budynku ( z 1902r.) oddalonym ok. 2 km od miasta znalazło swoją siedzibę do dziś.  W roku 1949 Nadleśnictwo Zieleniewo zostaje przemianowane na Gryfice.

Obecne Nadleśnictwo Gryfice powstało w roku 1972 z połączenia dawnego Nadleśnictwa Gryfice oraz części byłego nadleśnictwa w Kamieniu Pomorskim (część dołączono do Nadleśnictwa Rokita).

Pierwszym powojennym Nadleśniczym był Pan H. Kostyrko, który funkcję tą pełnił do maja1946 r. Od dnia  powstania, nadleśnictwem Zieleniewo, a później Gryfice w jego ponad 65 letniej historii, kierowało kolejno do dziś 9 nadleśniczych. Obecnie funkcję nadleśniczego pełni Wojciech Pietrzak.